Uczestnicy Biennale sztuki w Tarnowie #2024
90 Uniktowych
Person
Wystawa gromadzi 90 artystów z Polski i zagranicy. Każdy z nich wnosi unikalną perspektywę i styl artystyczny, tworząc różnorodny obraz współczesnej sztuki.
Małgorzata
Gorzelewska-Namiota
Alfabet diabła
ALAN KURDI (2012 – 2015) – syryjski uchodźca pochodzenia kurdyjskiego, który utonął wraz z matką i bratem przy próbie przepłynięcia morza Śródziemnego podczas kryzysu migracyjnego w Europie. Zdjęcia jego ciała wyrzuconego na plażę obiegły międzynarodowe media. Miejsce śmierci: Bodrum, Turcja.
BARTEK KWIATKOWSKI (2005 -2008) – skatowany na śmierć przez konkubenta matki, przy jej aprobacie i bezczynności. Na ciele dziecka trudno było znaleźć miejsce wolne od obrażeń. Miejsce śmierci: Kamienna Góra, Polska.
CZESIA KWOKA (1928 – 1943) – młoda Polka, ofiara niemieckich akcji wysiedleńczych podczas II WŚ. Była jednym z dzieci Zamojszczyzny, skierowanych przez Niemców do obozów koncentracyjnych. Została zabita zastrzykiem fenolu. Miejsce śmierci: Auschwitz, Polska pod okupacją niemiecką.
DARIA RELUGA (1976 – 1995) – została zgwałcona i uduszona w lesie niedaleko domu. Opieszałość policji i błędy w działaniu prokuratury uniemożliwiły odnalezienie sprawcy. Miejsce śmierci: Gdańsk, Polska.
ETAN PATZ (1972 – 2001 uznany za zmarłego) – zaginął mając 6 lat w drodze na autobus szkolny. Był najintensywniej poszukiwaną osobą w Stanach Zjednoczonych. Dzień zaginięcia Etana, jest obchodzony jako Narodowy Dzień Zaginionych Dzieci. Miejsce zaginięcia: Nowy Jork, USA.
FATMA UBAID (2007 – 2022) – młoda Palestynka, która zginęła podczas eskalacji konfliktu izraelsko-palestyńskiego w maju 2021 roku. Naloty na Strefę Gazy były odpowiedzią na groźby ze strony Palestyńskiego Islamskiego Dżihadu. Fatma zginęła na krótko przed ogłoszeniem zawieszenia broni. Miejsce śmierci: Beit Hanoun, Strefa Gazy.
GIENIA ŻĄDŁO (daty urodzenia i śmierci nieznane) – jedna z małych więźniarek niemieckiego obozu koncentracyjnego dla dzieci w Łodzi, działającego w latach 1942 – 1945. Przez obóz przewinęło się kilkanaście tysięcy dzieci w wieku od 2 do 16 lat. Ze względu na swój dzieciobójczy charakter obóz nazywany jest „Małym Oświęcimiem”. Los małej Genowefy nie jest znany.
HENIO ŻYTOMIRSKI (1933 – 1942) – chłopiec z zasymilowanej rodziny żydowskiej. W marcu 1941 roku, wraz z rodziną, został przeniesiony do lubelskiego getta, które rok później zostało zlikwidowane. Jego więźniów przetransportowano do różnych obozów. Henio z ojcem zostali przeniesieni do getta na Majdanie Tatarskim (jednej z dzielnic Lublina). Najprawdopodobniej tego samego dnia Henio zginął w komorze gazowej wraz z innymi dziećmi. Miejsce śmierci: Lublin, Polska.
IWONA WĄSIK (1989 – 2002 zaginięcie) – 13-letnia uczennica, zaginęła bez śladu w drodze powrotnej ze szkoły na jednym z tarnowskich osiedli. Do dziś nie wiadomo, co stało się z nastolatką. Zaginięcie Iwony było jednym z najgłośniejszych ostatnich dekad. Miejsce zaginięcia: Tarnowskie Góry, Polska.
JAYCE LUEVANOS (2012 -2022) – chłopiec, który został zabity w strzelaninie w szkole podstawowej Robb Elementary School w miejscowości Uvalde (w stanie Teksas) w Stanach Zjednoczonych. Uzbrojony 18-letni napastnik zastrzelił 21 osób, w tym 19 dziecii 2 nauczycieli, ranił 17 innych, po czym zginął na miejscu podczas akcji policji. Miejsce śmierci: Uvalde, Texas, USA.
KACPER (2003 – 2017) – chłopiec stał się ofiarą homofobicznych prześladowań przez rówieśników. Popełnił samobójstwo krótko po rozpoczęciu nowego roku szkolnego. Gnębiony w gimnazjum wrócił do domu i powiesił się w swoim pokoju. Polska zajmuje trzecie miejsce w Europie w kwestii dyskryminacji ze względu na orientację seksualną. Gorzej wypadają tylko Chorwacja i Litwa. Miejsce śmierci: Gorczyn, Polska.
LIZA DMYTRIYEVA (2018 – 2022) – Liza poniosła śmierć na oczach matki, w czasie powrotu z zajęć logopedycznych, w wyniku rosyjskiego ostrzału na Winnicę w środkowej Ukrainie. Zaledwie dwie godziny przed atakiem matka dziecka opublikowała w mediach beztroskie nagranie, jak dziewczynka pcha wózek idąc na zajęcia. Ten sam, w którym później zginęła. Miejsce śmierci: Winnica, Ukraina.
MADIE MCCANN (2004 – 2007) – niespełna czteroletnia dziewczynka zaginęła w portugalskim kurorcie, gdzie była na wakacjach z rodzicami. Mimo natychmiastowego zgłoszenia zaginięcia oraz szybkiego rozpoczęcia śledztwa, dziecka nie udało się odnaleźć. Do dziś nie ustalono, co się wydarzyło. Miejsce zaginięcia: Praia da Luz, Portugalia.
NAHEL MERZOUK (2006 – 2023) – 17-letni Francuz pochodzenia algierskiego, został postrzelony przez policjanta podczas kontroli drogowej po pościgu samochodowym, w wyniku czego zmarł. Przedstawiony początkowo opinii publicznej raport z tego wydarzenia został podważony przez wideo opublikowane online. Publikacja nagrania doprowadziła do wybuchu protestów przeciwko nieuzasadnionej, zdaniem demonstrujących, brutalności francuskiej policji. Miejsce śmierci: Nanterre, Francja.
OSKAR MAŁGORZACIAK (2002 – 2006) – 4-letni chłopczyk przez co najmniej półtora roku był katowany, głodzony i poniżany przez własną matkę oraz jej konkubenta. Oskar był maltretowany przez co najmniej półtora roku. Miał złamaną rękę i żył z nią przez 10 miesięcy, aż do dnia swojej śmierci. Dziecko zmarło na skutek urazu brzucha połączonego z oderwaniem fragmentów obu nerek oraz wstrząsu pourazowego. Miejsce śmierci: Piotrków Trybunalski, Polska.
POLINA KUDRIN (2012 – 2022) – Polina była jednym z pierwszych dzieci, które zginęły na wojnie w Ukrainie. Jej rodzina nie zdążyła wyjechać z Kijowa. Wraz z rodzicami została rozstrzelana na ulicy przez rosyjskich dywersantów. Miejsce śmierci: Kijów, Ukraina.
QUSAI AL – QAWLAQ (2020 – 2021) – 6-miesięczny palestyński chłopczyk, który wraz z całą rodziną został zabity wskutek uderzenia izraelskiej bomby, która spadła na jego dom w maju 2021 roku. Naloty znane w Palestynie jako masakra na Wehda Street, miały miejsce w gęsto zaludnionym obszarze położonym w jednej z najbardziej znanych dzielnic mieszkaniowych i handlowych Gazy. Miejsce śmierci: Gaza, Strefa Gazy.
ROJELIO TORRES (2012 – 2022) – jedna z ofiar strzelaniny w szkole podstawowej Robb Elementary School w Teksasie. Sprawca przebywał w klasie przez blisko godzinę i dobijał rannych. Była to trzecia najkrwawsza strzelanina w szkole w historii USA. Miejsce śmierci: Uvalde, Texas, USA.
SOFIA FEDKO (2016 – 2022) – ukraińska dziewczynka wraz z półtorarocznym bratem, matką, babcią i dziadkiem zginęli w samochodzie po ostrzelaniu go przez rosyjskich żołnierzy. Rodzina próbowała opuścić rodzinną wieś i znalazła się w ogniu ofensywy wojsk rosyjskich. Miejsce śmierci: Nowa Kachówka, Ukraina.
TEGHAN SKIBA (2006 – 2010) – dziewczynka przez 10 dni była katowana, gryziona i molestowana seksualnie przez konkubenta matki. Zmarła mając 66 śladów pogryzień i rany pokrywające cały obszar jej ciała. Miejsce śmierci: Smithfield, Karolina Północna, USA.
UZIYAH GARCIA (2014 – 2022) – Uziyah został zamordowany podczas strzelaniny w szkole podstawowej w Teksasie. Przez około godzinę od wejścia napastnika do budynku, funkcjonariusze policji i innych służb stali przed budynkiem, czekając na przyjazd sił specjalnych. W tym czasie zamaskowany osiemnastolatek zamordował z zimną krwią 21 osób. Zwłoka służb spotkała się później z szeroką krytyką i oburzeniem. Miejsce śmierci: Uvalde, Texas, USA.
VALIREE JACKSON (1990 – 1999) – dziewczynka, która została zamordowana przez własnego ojca z powodu niedogadywania się dziecka z jego partnerką. Początkowo Williams Jackson zgłosił porwanie dziecka sprzed domu, ale w trakcie przesłuchania przyznał się do zamordowania córki i pochowania jej na podwórzu. Miejsce śmierci: Spokane, Washington, USA.
WIKTOR (2005 – 2019) – transpłciowy nastolatek, który urodził się jako Wiktoria. Na skutek homofobii, działań szpitala, zachowań rówieśników, spychologii szkolnej, Wiktor nie wytrzymał. Popełnił samobójstwo rzucając się pod metro. Miejsce śmierci: Warszawa, Polska.
XAVIER USANGA (2012 – 2019) – 7-letni chłopiec, który stał się przypadkową ofiarą w trakcie strzelaniny między dwoma mężczyznami. Xavier bawił się z siostrami przed domem, gdy dosięgła go kula. Miejsce śmierci: Saint Louis, Missouri, USA.
YAZAN AL – MASRI (2019 – 2021) – chłopiec, który zginął w wyniku nalotów bombowych na Gazę. W pierwszej połowie 2021 roku Izrael zamordował 70 palestyńskich dzieci, ponad 700 zostało rannych, 770 trafiło do aresztu. Izrael jest jedynym krajem na świecie, który sądzi dzieci przed sądami wojskowymi, często odmawiając im podstawowych praw. Za rzucenie kamieniem w kierunku izraelskiego żołnierza grozi dziecku do 20 lat więzienia. Miejsce śmierci: Beit Hanoun, Gaza.
ALAN KURDI (2012 – 2015) – syryjski uchodźca pochodzenia kurdyjskiego, który utonął wraz z matką i bratem przy próbie przepłynięcia morza Śródziemnego podczas kryzysu migracyjnego w Europie. Zdjęcia jego ciała wyrzuconego na plażę obiegły międzynarodowe media. Miejsce śmierci: Bodrum, Turcja.
BARTEK KWIATKOWSKI (2005 -2008) – skatowany na śmierć przez konkubenta matki, przy jej aprobacie i bezczynności. Na ciele dziecka trudno było znaleźć miejsce wolne od obrażeń. Miejsce śmierci: Kamienna Góra, Polska.
CZESIA KWOKA (1928 – 1943) – młoda Polka, ofiara niemieckich akcji wysiedleńczych podczas II WŚ. Była jednym z dzieci Zamojszczyzny, skierowanych przez Niemców do obozów koncentracyjnych. Została zabita zastrzykiem fenolu. Miejsce śmierci: Auschwitz, Polska pod okupacją niemiecką.
DARIA RELUGA (1976 – 1995) – została zgwałcona i uduszona w lesie niedaleko domu. Opieszałość policji i błędy w działaniu prokuratury uniemożliwiły odnalezienie sprawcy. Miejsce śmierci: Gdańsk, Polska.
ETAN PATZ (1972 – 2001 uznany za zmarłego) – zaginął mając 6 lat w drodze na autobus szkolny. Był najintensywniej poszukiwaną osobą w Stanach Zjednoczonych. Dzień zaginięcia Etana, jest obchodzony jako Narodowy Dzień Zaginionych Dzieci. Miejsce zaginięcia: Nowy Jork, USA.
FATMA UBAID (2007 – 2022) – młoda Palestynka, która zginęła podczas eskalacji konfliktu izraelsko-palestyńskiego w maju 2021 roku. Naloty na Strefę Gazy były odpowiedzią na groźby ze strony Palestyńskiego Islamskiego Dżihadu. Fatma zginęła na krótko przed ogłoszeniem zawieszenia broni. Miejsce śmierci: Beit Hanoun, Strefa Gazy.
GIENIA ŻĄDŁO (daty urodzenia i śmierci nieznane) – jedna z małych więźniarek niemieckiego obozu koncentracyjnego dla dzieci w Łodzi, działającego w latach 1942 – 1945. Przez obóz przewinęło się kilkanaście tysięcy dzieci w wieku od 2 do 16 lat. Ze względu na swój dzieciobójczy charakter obóz nazywany jest „Małym Oświęcimiem”. Los małej Genowefy nie jest znany.
HENIO ŻYTOMIRSKI (1933 – 1942) – chłopiec z zasymilowanej rodziny żydowskiej. W marcu 1941 roku, wraz z rodziną, został przeniesiony do lubelskiego getta, które rok później zostało zlikwidowane. Jego więźniów przetransportowano do różnych obozów. Henio z ojcem zostali przeniesieni do getta na Majdanie Tatarskim (jednej z dzielnic Lublina). Najprawdopodobniej tego samego dnia Henio zginął w komorze gazowej wraz z innymi dziećmi. Miejsce śmierci: Lublin, Polska.
IWONA WĄSIK (1989 – 2002 zaginięcie) – 13-letnia uczennica, zaginęła bez śladu w drodze powrotnej ze szkoły na jednym z tarnowskich osiedli. Do dziś nie wiadomo, co stało się z nastolatką. Zaginięcie Iwony było jednym z najgłośniejszych ostatnich dekad. Miejsce zaginięcia: Tarnowskie Góry, Polska.
JAYCE LUEVANOS (2012 -2022) – chłopiec, który został zabity w strzelaninie w szkole podstawowej Robb Elementary School w miejscowości Uvalde (w stanie Teksas) w Stanach Zjednoczonych. Uzbrojony 18-letni napastnik zastrzelił 21 osób, w tym 19 dziecii 2 nauczycieli, ranił 17 innych, po czym zginął na miejscu podczas akcji policji. Miejsce śmierci: Uvalde, Texas, USA.
KACPER (2003 – 2017) – chłopiec stał się ofiarą homofobicznych prześladowań przez rówieśników. Popełnił samobójstwo krótko po rozpoczęciu nowego roku szkolnego. Gnębiony w gimnazjum wrócił do domu i powiesił się w swoim pokoju. Polska zajmuje trzecie miejsce w Europie w kwestii dyskryminacji ze względu na orientację seksualną. Gorzej wypadają tylko Chorwacja i Litwa. Miejsce śmierci: Gorczyn, Polska.
LIZA DMYTRIYEVA (2018 – 2022) – Liza poniosła śmierć na oczach matki, w czasie powrotu z zajęć logopedycznych, w wyniku rosyjskiego ostrzału na Winnicę w środkowej Ukrainie. Zaledwie dwie godziny przed atakiem matka dziecka opublikowała w mediach beztroskie nagranie, jak dziewczynka pcha wózek idąc na zajęcia. Ten sam, w którym później zginęła. Miejsce śmierci: Winnica, Ukraina.
MADIE MCCANN (2004 – 2007) – niespełna czteroletnia dziewczynka zaginęła w portugalskim kurorcie, gdzie była na wakacjach z rodzicami. Mimo natychmiastowego zgłoszenia zaginięcia oraz szybkiego rozpoczęcia śledztwa, dziecka nie udało się odnaleźć. Do dziś nie ustalono, co się wydarzyło. Miejsce zaginięcia: Praia da Luz, Portugalia.
NAHEL MERZOUK (2006 – 2023) – 17-letni Francuz pochodzenia algierskiego, został postrzelony przez policjanta podczas kontroli drogowej po pościgu samochodowym, w wyniku czego zmarł. Przedstawiony początkowo opinii publicznej raport z tego wydarzenia został podważony przez wideo opublikowane online. Publikacja nagrania doprowadziła do wybuchu protestów przeciwko nieuzasadnionej, zdaniem demonstrujących, brutalności francuskiej policji. Miejsce śmierci: Nanterre, Francja.
OSKAR MAŁGORZACIAK (2002 – 2006) – 4-letni chłopczyk przez co najmniej półtora roku był katowany, głodzony i poniżany przez własną matkę oraz jej konkubenta. Oskar był maltretowany przez co najmniej półtora roku. Miał złamaną rękę i żył z nią przez 10 miesięcy, aż do dnia swojej śmierci. Dziecko zmarło na skutek urazu brzucha połączonego z oderwaniem fragmentów obu nerek oraz wstrząsu pourazowego. Miejsce śmierci: Piotrków Trybunalski, Polska.
POLINA KUDRIN (2012 – 2022) – Polina była jednym z pierwszych dzieci, które zginęły na wojnie w Ukrainie. Jej rodzina nie zdążyła wyjechać z Kijowa. Wraz z rodzicami została rozstrzelana na ulicy przez rosyjskich dywersantów. Miejsce śmierci: Kijów, Ukraina.
QUSAI AL – QAWLAQ (2020 – 2021) – 6-miesięczny palestyński chłopczyk, który wraz z całą rodziną został zabity wskutek uderzenia izraelskiej bomby, która spadła na jego dom w maju 2021 roku. Naloty znane w Palestynie jako masakra na Wehda Street, miały miejsce w gęsto zaludnionym obszarze położonym w jednej z najbardziej znanych dzielnic mieszkaniowych i handlowych Gazy. Miejsce śmierci: Gaza, Strefa Gazy.
ROJELIO TORRES (2012 – 2022) – jedna z ofiar strzelaniny w szkole podstawowej Robb Elementary School w Teksasie. Sprawca przebywał w klasie przez blisko godzinę i dobijał rannych. Była to trzecia najkrwawsza strzelanina w szkole w historii USA. Miejsce śmierci: Uvalde, Texas, USA.
SOFIA FEDKO (2016 – 2022) – ukraińska dziewczynka wraz z półtorarocznym bratem, matką, babcią i dziadkiem zginęli w samochodzie po ostrzelaniu go przez rosyjskich żołnierzy. Rodzina próbowała opuścić rodzinną wieś i znalazła się w ogniu ofensywy wojsk rosyjskich. Miejsce śmierci: Nowa Kachówka, Ukraina.
TEGHAN SKIBA (2006 – 2010) – dziewczynka przez 10 dni była katowana, gryziona i molestowana seksualnie przez konkubenta matki. Zmarła mając 66 śladów pogryzień i rany pokrywające cały obszar jej ciała. Miejsce śmierci: Smithfield, Karolina Północna, USA.
UZIYAH GARCIA (2014 – 2022) – Uziyah został zamordowany podczas strzelaniny w szkole podstawowej w Teksasie. Przez około godzinę od wejścia napastnika do budynku, funkcjonariusze policji i innych służb stali przed budynkiem, czekając na przyjazd sił specjalnych. W tym czasie zamaskowany osiemnastolatek zamordował z zimną krwią 21 osób. Zwłoka służb spotkała się później z szeroką krytyką i oburzeniem. Miejsce śmierci: Uvalde, Texas, USA.
VALIREE JACKSON (1990 – 1999) – dziewczynka, która została zamordowana przez własnego ojca z powodu niedogadywania się dziecka z jego partnerką. Początkowo Williams Jackson zgłosił porwanie dziecka sprzed domu, ale w trakcie przesłuchania przyznał się do zamordowania córki i pochowania jej na podwórzu. Miejsce śmierci: Spokane, Washington, USA.
WIKTOR (2005 – 2019) – transpłciowy nastolatek, który urodził się jako Wiktoria. Na skutek homofobii, działań szpitala, zachowań rówieśników, spychologii szkolnej, Wiktor nie wytrzymał. Popełnił samobójstwo rzucając się pod metro. Miejsce śmierci: Warszawa, Polska.
XAVIER USANGA (2012 – 2019) – 7-letni chłopiec, który stał się przypadkową ofiarą w trakcie strzelaniny między dwoma mężczyznami. Xavier bawił się z siostrami przed domem, gdy dosięgła go kula. Miejsce śmierci: Saint Louis, Missouri, USA.
YAZAN AL – MASRI (2019 – 2021) – chłopiec, który zginął w wyniku nalotów bombowych na Gazę. W pierwszej połowie 2021 roku Izrael zamordował 70 palestyńskich dzieci, ponad 700 zostało rannych, 770 trafiło do aresztu. Izrael jest jedynym krajem na świecie, który sądzi dzieci przed sądami wojskowymi, często odmawiając im podstawowych praw. Za rzucenie kamieniem w kierunku izraelskiego żołnierza grozi dziecku do 20 lat więzienia. Miejsce śmierci: Beit Hanoun, Gaza.
Adam
Czech
Obiekty graficzne: „Projekcja wspomnień 1”, „Projekcja wspomnień 2”, „Projekcja wspomnień 3”, wykonane w technice mieszanej, to odkrywanie na nowo drugiej strony tego, co wydaje się zamknięte, zapomniane, niedostrzegane. Spojrzenie na osobiste wydarzenia z perspektywy upływającego; zajrzenie do artefaktów rodowodu; próba wyciągnięcia wniosków; wydobycie na światło dawno minionych chwil, nawet zniekształconych upływającym czasem, pewnie poddanych sporej dawce subiektywizmu.
Kasia
Dzikowska
Inside/outside: Reveries to kolaboracja pomiędzy dwoma artystkami z Abu Dhabi, Kasią Dzikowską i Sharon Lindenfeld.
Prace powstały podczas wiosennej kwarantanny COVID-19 i przedstawiają doświadczenie blokady i tęsknotę za
połączeniem świat za oknem.
Ten cykl stanowi emocjonalny kontakt ze statycznym krajobrazem roztaczającym się w ograniczonej przestrzeni. Odbiór
tego samego widoku zmienia się w zależności od poziomu zmartwień. Stworzone w technice mieszanej z akrylu, akwareli
i plexiglass, działają wizualnie jako jednolita instalacja. W zależności od punktu widzenia, obserwator ma ograniczony
widok na obraz. Osłona ta imituje wrażenie obserwowania widoku przez przybrudzoną szybę, stanowiącą stałą barierę
dla świata zewnętrznego w określonym momencie histori
Prace powstały podczas wiosennej kwarantanny COVID-19 i przedstawiają doświadczenie blokady i tęsknotę za
połączeniem świat za oknem.
Ten cykl stanowi emocjonalny kontakt ze statycznym krajobrazem roztaczającym się w ograniczonej przestrzeni. Odbiór
tego samego widoku zmienia się w zależności od poziomu zmartwień. Stworzone w technice mieszanej z akrylu, akwareli
i plexiglass, działają wizualnie jako jednolita instalacja. W zależności od punktu widzenia, obserwator ma ograniczony
widok na obraz. Osłona ta imituje wrażenie obserwowania widoku przez przybrudzoną szybę, stanowiącą stałą barierę
dla świata zewnętrznego w określonym momencie histori
Jakub
Elwertowski
Jakub Elwertowski – www.kubaelwertowski.com Ur. 26.12.1976 roku w Bydgoszczy, doktor sztuki w dyscyplinie sztuki plastyczne i konserwacja dzieł sztuki; artysta malarz – absolwent Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu w pracowni prof. Jana Pręgowskiego (2001) i prof. Ireneusza Kopacza (2019) oraz Wydziału Nauk Społecznych GWSH w Gdańsku (2009). Grafik, projektant form użytkowych; adiunkt Wydziału Sztuk Projektowych Politechniki Bydgoskiej; trener kreatywności, oligofrenopedagog – nauczyciel dyplomowany szkolnictwa specjalnego w Zespole Szkół nr 30 Specjalnych w Bydgoszczy; CEO grupy artystycznej Parter.Zero2 i Atelier Procesów Twórczych Apetyt, twórca artystycznych, nocnych instalacji świetlnych festiwalu Oko Nigdy Nie Śpi, miłośnik Bydgoszczy a zarazem jej krytyk, propagator projektowania uniwersalnego, fan artbrandingu, minimalista
Nie cierpię słowa artysta… Uważam siebie za twórczego rzemieślnika, wykonującego konkretne zadanie, aczkolwiek nie lubię zamykać się w ramach jednej tylko ścieżki twórczej, jak i nienawidzę maniery i zaszufladkowania. Lubię twórcze eksperymenty, kreatywność i improwizację. Nie znoszę pseudofilozoficznego bełkotu i przerostu treści nad formą. Moim motto – „To co widzisz, jest tym, co widzisz.” Moim guru, Dwurnik i jego życiowe podejście do życia i sztuki – „Albo istniejemy, albo kurwa idziemy w zapomnienie, i chuj, i po nas”
To co widzisz, jest tym co widzisz(Frank Stella) „To co widzisz, jest tym co widzisz” – filozofia Franka Stelli, duchowego ojca minimalizmu, autora serii „Black Painting”, z którą zetknąłem się podczas kilkunastoletniej już pracy zawodowej, stanowić miała punkt zwrotny w moim artystycznym życiu. Dotychczasowe koncepty oraz przestrzenie twórczej ekspresji, krążące w mej świadomości odnalazły nareszcie solidny fundament. Te kilkanaście lat to była ewidentnie ucieczka przed złożonością chwili. Reakcja na siłę pompowanej sztuczności i lukrowatości sztuki, unikanie konstatowania czegoś, czego nigdy nie miało być. Prosta, ascetyczna, bez uniesień i pseudofilozoficznej narracji sztuka, zredukowana dla samej siebie, wolna od interpretacji. Dzieło nie powinno oddawać tego co czuje i myśli jego twórca, tylko oddawać samego siebie. Wyszarpnięty z kontekstu fragment codziennej gazety, szary papier, skasowany bilet znaleziony przypadkiem na chodniku ruchliwej ulicy czy paragon ze sklepu – wszystkie owe materialne rzeczy za sprawą mego „demiurgicznego” gestu przeistaczają dotychczasowy charakter użyteczności w drugi. Rzeczywistość mieszcząca się w nich, a zarazem funkcja przewodnia nabiera nowej artystycznej specyfikacji. Materię kolażu – fragmenty tekstury, partytury, korek, puszki po napojach, ogłoszenia prasowe, pocięte napisy, reklamy czy podarty plakat, w zależności od jego funkcji i celu wypowiedzi, wykorzystuję w postaci wielokrotnie zmultiplikowanej, np. intermedialnego przywołania ciekawych elementów (fotografia, tatuaż, rysunek na ścianie) czy to twórczego wykorzystania typografii (gazeta, papierowa instrukcja obsługi). Tutaj chciałbym od razu zastrzec, że eliminuję „czytelność” zapisu na rzecz wizualności. Powtarzalność „wyglądu” tekstu czy innej formy przedstawieniowej jest stymulatorem tylko i wyłącznie konstruowania harmonijnej i spójnej kompozycji. Semantyka nie ma tutaj znaczenia. Liczy się odbiór wzrokowy
Nie cierpię słowa artysta… Uważam siebie za twórczego rzemieślnika, wykonującego konkretne zadanie, aczkolwiek nie lubię zamykać się w ramach jednej tylko ścieżki twórczej, jak i nienawidzę maniery i zaszufladkowania. Lubię twórcze eksperymenty, kreatywność i improwizację. Nie znoszę pseudofilozoficznego bełkotu i przerostu treści nad formą. Moim motto – „To co widzisz, jest tym, co widzisz.” Moim guru, Dwurnik i jego życiowe podejście do życia i sztuki – „Albo istniejemy, albo kurwa idziemy w zapomnienie, i chuj, i po nas”
To co widzisz, jest tym co widzisz(Frank Stella) „To co widzisz, jest tym co widzisz” – filozofia Franka Stelli, duchowego ojca minimalizmu, autora serii „Black Painting”, z którą zetknąłem się podczas kilkunastoletniej już pracy zawodowej, stanowić miała punkt zwrotny w moim artystycznym życiu. Dotychczasowe koncepty oraz przestrzenie twórczej ekspresji, krążące w mej świadomości odnalazły nareszcie solidny fundament. Te kilkanaście lat to była ewidentnie ucieczka przed złożonością chwili. Reakcja na siłę pompowanej sztuczności i lukrowatości sztuki, unikanie konstatowania czegoś, czego nigdy nie miało być. Prosta, ascetyczna, bez uniesień i pseudofilozoficznej narracji sztuka, zredukowana dla samej siebie, wolna od interpretacji. Dzieło nie powinno oddawać tego co czuje i myśli jego twórca, tylko oddawać samego siebie. Wyszarpnięty z kontekstu fragment codziennej gazety, szary papier, skasowany bilet znaleziony przypadkiem na chodniku ruchliwej ulicy czy paragon ze sklepu – wszystkie owe materialne rzeczy za sprawą mego „demiurgicznego” gestu przeistaczają dotychczasowy charakter użyteczności w drugi. Rzeczywistość mieszcząca się w nich, a zarazem funkcja przewodnia nabiera nowej artystycznej specyfikacji. Materię kolażu – fragmenty tekstury, partytury, korek, puszki po napojach, ogłoszenia prasowe, pocięte napisy, reklamy czy podarty plakat, w zależności od jego funkcji i celu wypowiedzi, wykorzystuję w postaci wielokrotnie zmultiplikowanej, np. intermedialnego przywołania ciekawych elementów (fotografia, tatuaż, rysunek na ścianie) czy to twórczego wykorzystania typografii (gazeta, papierowa instrukcja obsługi). Tutaj chciałbym od razu zastrzec, że eliminuję „czytelność” zapisu na rzecz wizualności. Powtarzalność „wyglądu” tekstu czy innej formy przedstawieniowej jest stymulatorem tylko i wyłącznie konstruowania harmonijnej i spójnej kompozycji. Semantyka nie ma tutaj znaczenia. Liczy się odbiór wzrokowy
Ewelina
Straszewicz
Przesłane prace wchodzą w skład aneksu malarskiego i stanowią część obronionego w tym roku dyplomu na wydziale Grafiki na ASP w Warszawie.
Tytuł aneksu malarskiego brzmi „Podwojenia”. Na cykl składa się 6 obrazów, z których do konkursu zgłoszono trzy. Celem było ukazanie tego samego modela, którego miałam przyjemność malować w pracowni, z wielu stron, w wielu wymiarach, nie dbając o to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni na obrazach realistycznych – o skalę, perspektywę, ujęcie światła. To wszystko jest mniej istotne od samego przedstawienia modela w jego wielu postaciach, które prowadzą ze sobą milczący dyskurs, jakąś rozmowę, której nie słyszymy.
Jak można przeczytać w recenzji dyplomu, autorstwa p. dra Arkadiusza Ruchomskiego; „Postacie w obrazach sprawiają wrażenie zatrzymanych w ruchu, zastygłych w czasie, zadumanych. Kompozycje malarskie składają się z wycinków różnych ujęć połączonych ze sobą i kreujących nową rzeczywistość. Światło padające z wielu różnych stron nielogicznie, światło, które pojawia się i znika, przeskalowanie modela, model, który pojawia się rozczłonkowany i widzimy go z kilku stron jednocześnie, te zabiegi tworzą wątek surrealistyczny w obrazach dyplomantki. Fragmenty pejzażu i postaci, będące w obrazach, nadają także cień skojarzeń renesansowych, klasycznych, natomiast tajemniczy kontrastowy czasem światłocień tworzy skojarzenia barokowe. W obrazach odczuwa się spokój, ciszę, intymność, między bohaterami obrazów toczy się dialog bez słów.”
Tytuł aneksu malarskiego brzmi „Podwojenia”. Na cykl składa się 6 obrazów, z których do konkursu zgłoszono trzy. Celem było ukazanie tego samego modela, którego miałam przyjemność malować w pracowni, z wielu stron, w wielu wymiarach, nie dbając o to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni na obrazach realistycznych – o skalę, perspektywę, ujęcie światła. To wszystko jest mniej istotne od samego przedstawienia modela w jego wielu postaciach, które prowadzą ze sobą milczący dyskurs, jakąś rozmowę, której nie słyszymy.
Jak można przeczytać w recenzji dyplomu, autorstwa p. dra Arkadiusza Ruchomskiego; „Postacie w obrazach sprawiają wrażenie zatrzymanych w ruchu, zastygłych w czasie, zadumanych. Kompozycje malarskie składają się z wycinków różnych ujęć połączonych ze sobą i kreujących nową rzeczywistość. Światło padające z wielu różnych stron nielogicznie, światło, które pojawia się i znika, przeskalowanie modela, model, który pojawia się rozczłonkowany i widzimy go z kilku stron jednocześnie, te zabiegi tworzą wątek surrealistyczny w obrazach dyplomantki. Fragmenty pejzażu i postaci, będące w obrazach, nadają także cień skojarzeń renesansowych, klasycznych, natomiast tajemniczy kontrastowy czasem światłocień tworzy skojarzenia barokowe. W obrazach odczuwa się spokój, ciszę, intymność, między bohaterami obrazów toczy się dialog bez słów.”
Piotr
Barszczowski
Mielna Hościłło pochodzi z Olecka na Mazurach. Urodziła się w 1993 roku. Jest absolwentką, a teraz
również laborantką w I Pracowni Grafiki – Wypukłodruku na Uniwersytecie Artystycznym im.
Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu. Ciekawią ją przede wszystkim różne formy opowieści – mity
(zwłaszcza wierzenia dawnych Słowian), legendy i wspomnienia. Skupia się na budowaniu
nastrojowości i poszukiwaniu piękna w bliskości z naturą, zwykłej codzienności oraz w tym, co może z
nimi zrobić nasza wyobraźnia. Chce wypełniać przestrzeń kolorami, o których często zapominamy w
betonowej, pospiesznej rzeczywistości.
Od dziecka związana jest również z teatrem. Amatorsko występuje na scenie od dwudziestu lat.
Jej prace prezentowane były w Polsce i za granicą. Są to między innymi wystawy:
2024, Lotna Premia, Galeria Arsenał, Poznań
2024, OSWAJANIE GRAFIKI, SYROKOMLI 21, Galeria Wydziału Grafiki, Kraków
2023, The 12th Kochi International Triennial Exhibition of Prints, Ino-cho Paper Museum, Japonia
2023, XIII Quadriennale Drzeworytu i Linorytu Polskiego, Biuro wystaw Artystycznych, Olsztyn
2023, HAPPINESS/HOPELESSNESS, Galerie Pokusa, Wiesbaden, Niemcy
również laborantką w I Pracowni Grafiki – Wypukłodruku na Uniwersytecie Artystycznym im.
Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu. Ciekawią ją przede wszystkim różne formy opowieści – mity
(zwłaszcza wierzenia dawnych Słowian), legendy i wspomnienia. Skupia się na budowaniu
nastrojowości i poszukiwaniu piękna w bliskości z naturą, zwykłej codzienności oraz w tym, co może z
nimi zrobić nasza wyobraźnia. Chce wypełniać przestrzeń kolorami, o których często zapominamy w
betonowej, pospiesznej rzeczywistości.
Od dziecka związana jest również z teatrem. Amatorsko występuje na scenie od dwudziestu lat.
Jej prace prezentowane były w Polsce i za granicą. Są to między innymi wystawy:
2024, Lotna Premia, Galeria Arsenał, Poznań
2024, OSWAJANIE GRAFIKI, SYROKOMLI 21, Galeria Wydziału Grafiki, Kraków
2023, The 12th Kochi International Triennial Exhibition of Prints, Ino-cho Paper Museum, Japonia
2023, XIII Quadriennale Drzeworytu i Linorytu Polskiego, Biuro wystaw Artystycznych, Olsztyn
2023, HAPPINESS/HOPELESSNESS, Galerie Pokusa, Wiesbaden, Niemcy
Biennale sztuki w Tarnowie
Więcej sztuki
Artyści podejmują wyzwania związane ze zrównoważonym rozwojem, wykorzystując materiały z recyklingu i podejmując tematy ekologiczne. Odkryj, jak sztuka może inspirować do działań na rzecz środowiska.
Zobacz nteraktywne instalacje, filmy wideo i materiały multimedialne, które redefiniują sposoby odbioru sztuki, tworząc nowe doświadczenia wizualne i emocjonalne dla odbiorców.
Ekologia w sztuce
Przyjrzyj się, jak artyści podejmują tematy zrównoważonego rozwoju i ekologii.
Multimedia
Poznaj nowoczesne formy wyrazu artystycznego, w tym interaktywne instalacje i filmy wideo.