ARTIST STATEMENT

Jako rzeźbiarka poszukuję formy. Formy ukrytej w tworzywie, która wyłania się z chaosu materii. Biologiczne struktury stanowią dla mnie nieustanną inspirację. Ich przemiany zachodzące pod wpływem zewnętrznych czynników są dla mnie fascynujące. Czas jest jednym z najważniejszych elementów wpływających na zmianę ich kształtu. Układ wnętrza przekształca się równolegle z zewnętrzem.

Na historii sztuki uczono mnie o nieodłącznym związku biografii artysty z jego sztuką. Moje rzeźby to emocje, które mną targają; lęki, które się pojawiają; doświadczenia, odczucia, niepokoje; mój byt zawieszony pomiędzy wnętrzem i zewnętrzem. Próba łączenia tych dwóch równoległych światów wyłania się w nowych, często niekompatybilnych formach.

Zewnętrze zarówno fascynuje mnie i pociąga, jak i przeraża, gromadząc lęki i niepokoje. Dlatego tak istotnym elementem mojego życia jest możliwość wejścia w świat wewnętrzny. Wewnętrzność należy tylko do mnie, dlatego borykam się ze skrajnością.

Oczyszczam głowę poprzez budowanie materii. Znajduję locum lękom, emocjom, niepokojom, zdziwieniom, fascynacjom. Kształtuję zewnętrzne formy, które żyją w moim wnętrzu, uwalniając je od długiego oczekiwania na dojrzałość. Wykluwają się pod wpływem doznań, których dostarcza otoczenie.

Swoje formy widzę poucinane, niedokończone, fragmentaryczne. Składam je, zszywam bolesną czerwienią nici, zalewam przezroczystą żywicą. Klarowność, błysk żywicznej tkanki przyciąga. Odsłania krystaliczne struktury wnętrza. Ta jednak broni dostępu wystającymi kolcami, zostawia krople potu.

Powstaje nowe – organizm ulepiony z wyobraźni, ze stoczonej walki dwóch równolegle istniejących światów. Jego powłoka wybrzusza się, pęcznieje, wije, wnika jedna w drugą, nie ma ochoty na wspólne istnienie. Jednak tworzy całość zawieszoną w czasoprzestrzeni. Potrzebuje podparcia, wieszaka, struktury podtrzymującej do wspólnego bytu. Uzyskana forma kształtuje obraz mojego życia – wnętrza z zewnętrzem, nieustannej walki.

LIFE STAGES: 

Ciągle się zmieniam, jak kolory moich sukienek. Są one moim mundurem. Moim wyobcowanym mundurem rzeczywistości, który stał się bardzo obcisły na moim ciele, ponieważ po prostu panicznie boję się następnego etapu życia. Czerwona linia jest tam, aby to wszystko utrzymać razem – im ciaśniej, tym lepiej, ale nie zostało  dla mnie już wiele tlenu